Przebudowa budynku użyteczności publicznej na nowoczesny hotel z elewacjami licowanymi płytka klinkierową. 

W branży elewacyjnej nie zawsze realizuje się nowe inwestycje, czasem trafia się mniejsza lub większa przebudowa. Z naszej strony nie odżegnujemy się od takich realizacji, chociaż z reguły wymagają zupełnie innego podejścia niż realizacja nowych budynków. Takie tematy stawianą przed nami zupełnie inne wyzwania, każą zupełnie inaczej spojrzeć na problem ceglanej elewacji jako pochodnej tego jakie budynek pełnił funkcje wcześniej. Przy obiektach przebudowywanych, których projektant przewidział na elewacjach cegłę, a z jakiegoś powodu nie ma możliwości wykonania ściany trójwarstwowej jedynym rozwiązaniem jest zastosowanie płytki klinkierowej doskonale imitującej prawdziwą cegłę. Nie jest to rozwiązanie złe, ponieważ dla osób nie obeznanych z technologiami budowlanymi cegła i płytka klinkierowa są materiałami na pierwszy rzut oka nie do odróżnienia. Oczywiście patrząc w kategoriach trwałości, żywotności i ogólnej jakości nie ma nic lepszego niż cegła.

Płytka klinkierowa potrafi być doskonałym zamiennikiem cegły klinkierowej zwłaszcza tam gdzie nie da się zastosować cegły pełnej.

Płytka dostępna na rynku jest materiałem zastępującym cegłę wszędzie tam gdzie z przyczyn finansowych lub technicznych (np. na historycznych lub bardzo słabych ścianach zewnętrznych) nie da się powiesić ciężkiej ceglanej elewacji wentylowanej.  Nie inaczej było w tym przypadku. Niestety architektura lat PRL-u charakteryzuje się dość niską jakością materiałów wykonania ścian zewnętrznych, albo brak jest płaszczyzn, do których da się wygodnie doczepić ceglaną ścianę licową. Ponadto materiał ścienny w wielu przypadkach jest zbyt słaby i zbyt niestabilny do zawieszenia na nim setek ton cegły. A czasem zwyczajnie koszty remontu są tak wyśrubowane, że inwestor stara się zoptymalizować (czytaj obniżyć) koszty inwestycji. Generalny wykonawca wziął na swoje barki przebudowę zaniedbanego budynku, czegoś co podobno było kiedyś przychodnią. 

Termomodernizacja budynku wraz z licowaniem płytką elewacyjną i technologią BSO, czyli optymalizacja projektu.

Duży remont w tym wypadku oznaczał wymontowanie z budynku absolutnie wszystkiego, zostały tylko surowe ściany i żelbetowe stropy. Bryłę budynku pozbawiono, okien, drzwi, instalacji wewnętrznych i zewnętrznych, a nawet tynków. Sam  projekt zakładał również pełną termomodernizację, połączoną z pełną wymianą stolarki okiennej, zmianę funkcji, a także kompletną wymianę elewacji, aby budynek lepiej wpisywał się ceglaną architekturę „Manufaktury”. Dodatkowym utrudnieniem było dość trudne z punktu widzenia architekta sąsiedztwo ikony współczesnej łódzkiej architektury jaką stanowi Hotel „Vienna House Andel’s Lodz”. W takim wypadku rywalizacja z formą architektoniczną tego obiektu była z góry skazana na niepowodzenie. Nie pozostało nic innego jak delikatnie nawiązać do ceglanego kontekstu otoczenia „Manufaktury”, idąc drogą surowej nowoczesnej bryły delikatnie tylko dekorowanej prostym ceglanym wątkiem. Takie podejście spowodowało, że modernizowany budynek stanowi delikatne tło dla otaczającej go historycznej zabudowy wyróżniając się na jej tle wybitnie ascetyczną formą architektoniczną. Oprócz „grającej pierwsze skrzypce ceglastej płytki” układanej w najprostszy możliwy wątek wozówkowy, pojawiły się więc duże prostokątne pola szarego tynku i wyraziste wycofane stalowe gzymsy, których czerń dodatkowo pogłębia efekt odcięcia materiałów.

Płytka elewacyjna ręcznie formowana idealnie imituje cegłę, tylko fachowiec będzie w stanie zauważyć różnicę.

Takie tematy są wyjątkowo trudne dla ekip płytkarskich ponieważ płaszczyzna elewacji rozcinana nieregularnymi pasami okien wymaga dużej staranności przy rozliczaniu warstw płytek. Tu nie ma miejsca na docinki materiału rozbijające rytmiczny wątek równej cegiełki. Trzeba się zdać na kunszt płytkarzy, którzy sobie tylko znanymi sposobami potrafią wyprowadzić wątek równomiernie na całej długości elewacji. Dodatkowym problemem jest konieczność dopasowania kolejnych warstw klinkierowej płytki do układu kondygnacji mających różne wysokości i różne wymiary otworów okiennych, podcieni, tarasów i krawędzi brył. Wymaga to od ekipy układającej klinkiery ogromnej cierpliwości i staranności, ale nie jest niewykonalne. Zdarza się wprawdzie, że tu i tam trzeba rozebrać kilka metrów precyzyjnie ułożonej płytki, aby zagęścić wszystkie fugi o milimetr lub dwa, co pozwoli zakończyć wątek połówką lub całą cegłą. Dodatkowo sprawę komplikuje zawsze wykorzystanie przy licowaniu elewacji płytek narożnikowych, nie ważne czy prasowanych, czy wycinanych z pełnej cegły, wszystkie one posiadają kąty proste, czego nie zawsze można powiedzieć o narożnikach remontowanego budynku. Choć nie było łatwo, a sama bryła i płaszczyzny ścian okazały się dalekie od oryginału daliśmy radę, a zadowolony inwestor wrócił do nas z kolejnym zleceniem.

autor: Adam Powojewski